Ik heb even gewacht tot na de crash met het vertellen over de rondjes
Zondag de 9 A holes van Spaarnwoude gespeeld met vrouw en zoon. Maandag weer eens een rondje Houtrak met JWvH, geen GC.
Mijn laatste rondje dateert van een weekje of zo voor mijn vakantie, dus voor het eerst in anderhalve maand de clubs weer eens ter hand genomen. Zowel zondag als maandag het zelfde patroon. Vanaf de tee met houtjes had ik er geen idee meer van hoe je die zou moeten slaan. De ijzers goed van richting, maar onvoorspelbaar lang. Op Spaarnwoude lag ik op vrijwel eke hole achter de green. Dat is op de A holes niet echt de place to be. Zoonlief slaat een mooie par op A6, nadat hij me op A5 vanaf de tee nog flink door mijn voorraad ouder ballen heen heeft geholpen. Binnenkort kan iedereen daar over water lopen
.
Waarom waren de ijzers zo lang? Allereerst had ik meestal goed contact. Omdat ik lang niet had gespeeld zat er weinig routine in, en probeerde ik bewust te doen wat ik denk dat ik moet doen voor een goede swing. Dat is mijn hoofd rechte rug bij adresseren, die hoek goed vasthouden bij de backswing, de backswing maken met een schouderdraai met een klein beetje extra uit mijn middel en dan slaan.
Ik heb beide dagen geen slagen geteld, maar je hebt desondanks natuurlijk wel een beeld van hoe goed of slecht je scoort. Dat was behoorlijk slecht, eigenlijk. Op Spaarnwoude veel bogeys en een enkele dubbel, met slechts één parretje. Op Houtrak par op een paar par 3 holes, maar verder vooral heel veel dubbels en zelfs slechter. Vanaf de tee ging het het best als ik een rescue speel, maar op de lange baan daar betekent dat eigenlijk altijd een extra slag naar de green. Per saldo is dat natuurlijk beter dan de twee extra slagen voor een tweede bal van de tee of herstelslagen uit het bos, maar als je op de teebox staat ga je er toch altijd vanuit dat je driver de bal deze keer wel op of bij de fairway gaat brengen. Het lijkt me ook niet verstandig om die hoopvolle verwachting voorgoed uit de geest te verbannen.
Dan die ijzers, zomaar even een voorbeeldje uit het wild. De boshole, een par 5. Met 2 slagen en één herstelslag breng ik de bal voor het water. Naar de vlag voorop de green heb ik nog 114 meter over. Mijn PW staat bij normaal contact voor iets tussen de 110 en 115 meter, dus die mag de appraoch voor zijn rekening nemen. Mooi solide contact, een extreem hoge bal (al mijn ijzers gingen voor mijn doen erg hoog) die achter de green vlak voor de bossen landt om zichzelf daar na een vrolijke stuit voorgoed te verstoppen. Ruim 140 meter. Wat moet je daar nou mee? En dit is één voorbeeldje, zo gingen meer approaches. Eigenlijk alleen de wat te dik geraakt ballen waren goed qua afstand:(. Ik heb dit probleem, dat bijvoorbeeld ook orion1900 altijd heeft geplaagd, altijd beschouwd als een weldadig luxeprobleem, maar dat is het in de praktijk echt niet.
Nu ja, één zwaluw maakt nog geen winter, dus misschien slijten mijn ouder fouten er weer op tijd in om van de tee wat rechter en verder te slaan en met de ijzers wat minder ver. Of er moet tijdens de vakantie een wonderlijke transformatie hebben plaatsgevonden, waardoor ik met de ijzers gewoon met andere afstanden moet gaan rekenen. Ik verwacht het eerste eigenlijk eerder dan het laatste.