Nederland top- of tobgolf land?

Jimi Thing schreef :

Dr golf schreef : De vergelijking leest alsof je de verwachting hebt dat die voetballertjes circusartiesten willen worden.
Neem Wesley Sneijder. Als jongen leerde hij links en rechtsbenig trappen tegen een bal die met een koord hing aan een paal. (BTW Dat deed hij alleen in de tuin)
Nineshotdrill is hiermee vergelijkbaar. Sneijder werd er een completere speler door.

Het is inderdaad wel die vergelijking. Ik speelde op Rijnmond open en gek genoeg haalde ik t weekend. Ze hebben een mini putting green daar en t was druk met jonge goede golfers die vanaf de fringe soft flop shots van een meter of 2 stonden te slaan."Wie heeft de langste" in golf. Cool om te zien. Enige wat ik kan denken is, ik hoop dat je die niet te vaak nodig zult hebben vandaag:)

En ik snap het en herken het. Het gaat over je positie op de alfa rots. Het zijn tieners die goed zijn in iets, daar jarenlang hun sociale status aan ontlenen. Dat is voor vele tieners belangrijker als "do whatever it takes". Of t nu sexy is of niet. Do whatever it takes is iets totaal anders als x aantal trainingsuren maken.

Dit is in geen enkel opzicht een waarde oordeel over de spelers in kwestie. Dit zijn tieners die bezig zijn volwassen te worden. Om te komen bij "whatever it takes" is het noodzakelijk dat de outward focus naar inward focus draait. Dat maakt dat je zonder waardeoordeel kunt kijken naar je kwaliteiten en tekortkomingen. Je die kunt afzetten tegen t veld en bewust keuzes kunt maken over hoe jij je groeipad wil vormgeven. Zonder euforie of schaamte kun je je plaats op de rots objectief bepalen. Want diep van binnen weten in iedere sport alle talenten tot op detail hoe de verhoudingen liggen.

Dat is de individuation van het talent (of dat nu in sport, arts, business or whatever is). Dat moment is cruciaal voor de sporter. Dan wordt duidelijk, heb je passie voor de sport of behoefte aan erkenning door de sport. De trainingsuren die tot dat moment gemaakt zijn hebben maar beperkte relevantie, sterker nog leiden regelmatig tot "iets" wat je moet afleren. De uren die je vanaf je individuation maakt die doen ertoe en het feit dat je nog "fris" en passievol voor je sport bent.

Hoe gaaf is het vanuit dat bewustzijn je te storten op je talent en dat te ontwikkelen. Je hebt helderheid over wie je bent en wat jij moet doen om jouw top te bereiken. Tja, vang dat maar eens in een talenten programma van de NGF.

Lang betoog om aan te geven dat voor veel van de talenten "uren maken" in realiteit farting around is. Helemaal prima overigens! En om dan te generaliseren. Is het niet zo dat we in NL te conformistisch zijn, te veel in een keurslijf opgroeien en daarmee het moment van individuation voor topsports uitstellen. Dat is wat we samenvatten onder "Nederland heeft geen topsport mentaliteit". Dat is inderdaad anders als wat ik Amerika zie. Nederlanders betitelen dat als individualistisch waar ik het meer zie als Individuation, zijn wie je bent.

Je triggert mij onwijs met je relaas Jimi Thing, en ik ben het op heel veel vlakken volledig met je eens. Met name je vraag "heb je passie voor de sport of behoefte aan erkenning door de sport" en het proces van individuation wat je beschrijft komen wat mij betreft heel dicht bij de kern van persoonlijke motivatie. En ja, dat is voor iedereen een proces wat die zelf door moet en heel vaak zullen passie en erkenning ook hand in hand samen gaan.

Neem een Cristiano Ronaldo: door velen gezien als een onwijs talentvolle ijdeltuit (wat hij ook is, "erkenning"), tegelijkertijd omschrijven alle coaches en grote spelers waar hij ooit mee heeft gespeeld hem als de meest toegewijde ooit als het gaat om trainen ("individuation"). Altijd als eerste op de club, altijd als laatste weg. "Do what it takes". Dat laatste zie ik een Justin Kluivert echt niet doen.

Om het naar mijzelf te trekken: ik heb sport heel lang gezien als een uitlaatklep om mezelf weer te bewijzen naar de wereld om mij heen toen ik net mijn benen kwijtgeraakt was. "Kijk mij nou eens presteren", "ook zonder benen ben ik niet te stoppen". Ik ben met een handbike een berg op gefietst met 900 hoogtemeters, heb het Nederlands volleybalteam gehaald, werd Nederlands kampioen golf in mijn handicapklasse (de loser categorie haha)... Ik genoot echt wel van alles wat ik deed, maar ik wilde met name laten zien DAT ik er nog toe deed.

De afgelopen weken merk ik een omslag bij mijzelf. Het gevoel dat ik niets meer te bewijzen heb en met name verantwoording af te leggen naar mijzelf. Ik heb de afgelopen maanden mijn lijf verwaarloosd. Ik ben verhuisd, weer gaan samenwonen, druk op mijn werk, nieuwe protheses, druk met mijn dochter die deeltijd bij mij woont.. Allemaal excuses heb ik bedacht en gevonden waarom ik de afgelopen maanden op het golfen na geen zier heb gedaan. Niet gezwommen, niet naar de sportschool geweest, niets. Het resultaat is dat ik ten opzichte van vorig jaar een kleine 10 kilo extra mee draag, mezelf niet fit voel en nu pas die knop aan het omzetten ben. Ik accepteer dat ik zelf niet de eigen motivatie heb om na een lange werkdag nog drie keer per week te sporten maar dat ik een externe prikkel nodig heb omdat ik wel zelf verantwoordelijk ben. Nu ben ik sinds de afgelopen week begonnen met crossfit. Een soort "individuele teamsport". En tuurlijk vind ik het gaaf om de hele wereld te laten zien dat ik dit doe en dat ik dit kan, maar tegelijkertijd voel ik een enorme verantwoordelijkheid om mijn lijf weer zo fit mogelijk te maken. Omdat ik als ik fit ben makkelijker loop en overgewicht daar gewoon niet bij hoort en ik zelf in mijn eentje verantwoordelijk ben om de kans te maximaliseren dat ik zo lang mogelijk goed kan blijven lopen, voltijd kan blijven werken, etc. Dat betekent ook dat ik, wanneer nodig, af en toe in mijn rolstoel zit. Omdat dat op dat moment een verstandige keuze voor mij kan zijn. Ondanks dat dat ding voor geen meter past bij het beeld van mezelf wat ik naar buiten toe het liefst laat zien als die jongen die zich niet laat tegenhouden.

Wat mij heeft geholpen in dit lange proces is het boek "The Subtle Art of Not Giving a Fuck" van Mark Manson. Het leerde mij niet te kijken naar wat ik allemaal wil bereiken, maar mezelf de vraag te stellen voor wat ik bereid ben pijn te lijden, te strugglen. Als het niet uit jezelf komt en de motivatie niet intrinsiek is, ga je het toch niet volhouden. En acceptatie van tegenslag en daarmee je eigen geluk is in elke situatie altijd in eerste instantie een eigen keuze.

Terug naar golf. Voor mij betekent dat, dat de focus naar het korte spel gaat verschuiven, slimmer spelen. Ja, die flop shot over die bunker heen is geil, maar als ik hem 3/10 keer perfect raak lig ik die andere keren of in de bunker om met een getopte bal achter de green in de shit. Gevaar vermijden en schade beperken in plaats van er voor gaan en met een dikke leuter rondlopen die paar keer dat het wel lukt. Je hebt gelijk dat dit een proces in waar al die goede jeugdspelers zelf doorheen moeten. En dan komen de echte talenten vanzelf bovendrijven. Niet voor niks zijn dat vaak de namen die in de jeugd niet de allerbesten waren, maar wel voor zichzelf het hardst waren. Het klopt dat die cultuur in Nederland wat minder heerst dan in sommige andere landen. Dat heeft misschien ook te maken met het feit dat je kop boven het maaiveld uitsteken niet past bij het Nederland waar je vooral niet teveel moet afwijken van de groep om geaccepteerd te worden, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Amerika waar de maatschappij individualistischer is en meer op competitie gericht.

Dr golf schreef : Uit de Volkskrant van vorig maand:
www.volkskrant.nl/sport/-belgie-sport-do...nederland-~bee24139/

Is alweer achterhaald

Frank@Andalus schreef :

Pol schreef : België wint nu out of the blue het world golf championship. Betekent dat dan ineens dat er hier een betere golfsportcultuur is?

Nee, sorry want Anne van Dam won vandaag op de LET. Dus jammer, zo’n fourball/foursome tournooi stelt niks voor. Maar toch gefeliciteerd

Wel apart dat verschil in prijzengeld.

Van dam wint €45k.
De Belgen winnen ieder aus 1,1m.

Uit de Volkskrant van vorig maand:
www.volkskrant.nl/sport/-belgie-sport-do...nederland-~bee24139/

Pol schreef : België wint nu out of the blue het world golf championship. Betekent dat dan ineens dat er hier een betere golfsportcultuur is?

Nee, sorry want Anne van Dam won vandaag op de LET. Dus jammer, zo’n fourball/foursome tournooi stelt niks voor. Maar toch gefeliciteerd

Pol schreef : België wint nu out of the blue het world golf championship. Betekent dat dan ineens dat er hier een betere golfsportcultuur is?

De laatste jaren wel een betere topgolf cultuur

België wint nu out of the blue het world golf championship. Betekent dat dan ineens dat er hier een betere golfsportcultuur is?

Beste golfchatters, ik heb hier nu verschillende "oordelen" over jeugdgolfers voorbij zien komen.  Geen topsport mentaliteit, maken te weinig uren, trainen niet effectief, geen clubgevoel, elitair etc.
Natuurlijk zullen dit soort jongeren tussen de Nederlandse jeugdgolfers zitten, maar die zullen er ook zijn bij andere sporten.
Hoezo heeft Nederland geen topsport mentaliteit, waarom wel bij andere sporten (hoewel veel mensen denken dat Nederland die niet heeft. Wake up, waarom doet Nederland het internationaal sportief zo goed tov veel andere landen? Stel dat golf in Nederland dat niet heeft, dan is dat te kweken. Is in verleden ook bij Volleybal of handbal gebeurd. Zet de juiste man/vrouw op de juiste plek. Die kweekt dat vanzelf.
Als het het elitaire karakter zou zijn, waarom is dat er dan niet bij hockey? Daar doen we het internationaal toch heel goed.
Geen clubgevoel! Zorg er als club dan eens voor dat jongeren zich welkom voelen op de club, of de ouders die hun wegbrengen/halen etc.
Te weinig uren, geen snot voor de ogen. Tja een conditiesport vergelijken met golf is moeilijk. Blaren op de handen trainen is ook niet effectief, is zelf slecht voor blessures. Er moet een goede verhouding zijn tussen het aantal uren, effectiviteit, plezier en balans.
Daarom moeten talenten meer regionaal trainen, aan elkaar op laten trekken, met goede begeleiding. Zijn de lokale pro's daar wel goed genoeg voor. Die hebben maar af en toe met een talent te maken, dus veel ervaring met topgolf hebben ze niet. De pro's en andere goede spelers zouden de jeugdspelers meer onder hun hoede moeten nemen. Meer met hun de baan ingaan. Hun zelfkritisch moeten maken, excuses voor minder goed spel uibannen (je zijn altijd verantwoordelijk voor hun eigen spel) en niet te snel laten denken dat ze goed zijn (op de club misschien, maar nationaal of internationaal). Topgolf moet ook hand in hand gaan met plezier.
Zo zullen er nog tig zaken van belang zijn.
Oordelen moet geen veroordelen zijn.

Voor de liefhebbers...

www.ngf.nl/over-de-ngf/nieuws/2018/nov/1...port-bestuurscongres

Dat is wat we samenvatten onder "Nederland heeft geen topsport mentaliteit". Dat is een prima voorbeeld van de confirmation bias waar ik tegen ageer.

Het zelfactualiserende mensbeeld en dito vorming (1) past misschien prima bij een vrije school; maar niet in een kweekvijver vol ruw talent.
Kijk naar de jeugdopleiding van Ajax; al decennia wereldvermaard maar niet wereldvreemd. Na ongewenste/nodige crises functioneel hervormd en aangepast naar het tijdsbeeld. De resultaten die je nu ziet, zijn m.i. 6 jaar geleden ingezet. Mensen op posities zijn veranderd maar de opzet niet.
Wil je vooruitgang en gerichte ontwikkeling dan zul je echt structuur moeten aanbrengen waarbij het gaat om de normering.
Binnen dat kader geldt dat je zowel kwaliteit als resultaat nodig hebt. Anders wordt het of saai of onzinnig. Meer smaken zijn er niet.

(1)
(Jung en zn zweefteverige neuzelarij heb ik in mn studie afgezworen. Godskleren op vrijdag in de wasserij: dat een volwassen universiteit zo gemakkelijk meeging met die onzin.Einde rant).