Nederland top- of tobgolf land?

Ik denk allereerst dat geldt dat een top amateur niet per definitie ook een goede profgolfer wordt (als je kijkt naar bv. winnaars Brits amateur kampioenschap dan lijkt het bijna een contra-indicatie te zijn). Met andere woorden, wat heb je nodig om te slagen op de Tour (en om daar terecht te komen)?

Je hoort wel vaker zeggen dat amateur golf bijna een compleet andere sport is dan profgolf. Andere banen, anders geprepareerde banen en natuurlijk heel veel reizen (en in begin carrière daar nog bij de dagelijkse struggle van hoe kom ik van toernooi 1 naar toernooi 2 binnen budget). Waar je als amateur waarschijnlijk 100% focus op het spelletje kan leggen, moet je als beginnende prof vooral ook dealen met 1001 afleidingen waardoor je focus niet 100% bij het spel ligt/kan liggen.

Als ik de tijd had zou ik eens voor de 100 spelers op de Europese Tour die daar al 3 jaar of meer op acteren willen kijken hoe hun pad naar die positie verliep. Waarschijnlijk allemaal goede amateurs, maar geen absolute top, en vervolgens door hard werken en doorzettingsvermogen huidige positie veroverd. Beetje geluk waarschijnlijk en een speltype dat zorgt voor resultaten (ik vermoed dat de meesten het ook moeten hebben van twee of drie goede resultaten per jaar en er maar heel weinig zijn die het hele jaar door op één niveau presteren). Wat dat betreft ook wel interessant om af te zetten tegen de wens van de coaches van de Amerikaanse universiteiten die juist veel waarde hechten aan consistentie. Ze hebben meer aan een speler die altijd tussen de 70-72 scoort dan aan een speler die de ene keer 65 maakt en de dag daarop 75. Vraag me dus ook af of de universiteiten de afgelopen jaren veel spelers hebben afgeleverd aan de Tour (of dat dat percentage de afgelopen jaren is afgenomen, heb namelijk het gevoel dat incidentele successen op de Tour tegenwoordig zwaarder wegen dan vroeger en dat vroeger consistentie juist meer waarde had, maar weet dat niet zeker (het valt me nu af en toe op, maar heb daar vroeger niet zo op gelet)).

Die 34 Engelsen is een mooi voorbeeld @Frank. Die krijg je niet alleen door de topsportcultuur, maar nog eerder door de golfcultuur. Daar kunnen we in Nederland van dromen. Daar mocht de NGF en sport nederland wat mij betreft wel meer aan mogen doen

Die 34 Engelsen is een mooi voorbeeld @Frank. Die krijg je niet alleen door de topsportcultuur, maar nog eerder door de golfcultuur. Daar kunnen we in Nederland van dromen. Daar mocht de NGF en sport nederland wat mij betreft wel meer aan mogen doen

In Nederland is er bij lange na geen golf-topsportklimaat.
Zit in de basis en gaat zo door naar de sub-top. Die paar jeugdspelers met een scratch hcp zijn al golfgoden voor de rest van golfend Nederland. En dan bedoel ik niet de gvb-ers die twee keer per jaar een rondje doen, die vervuilen onze statistieken, die behoren niet tot de talentpool waarin gevist wordt voor de top.
In Engeland heb je dat golf-topsportklimaat wel. Wat dacht je van 34 Engelse spelers die allen de finals van de q-school haalden dit jaar? Keiharde cijfers zijn dat, itt het aantal geregistreerde golfers.

Trouwens mooi om de persoonlijke relazen van Jimi Thing en Leon1983 te lezen

Topsportklimaat is inderdaad ook een hele mooie discussie. Die is hier nog niet gevoerd (op facebook wel meerdere keren tussen een aantal golfliefhebbers).
In golf vind ik dat de NGF te weinig doet om een echt topsportklimaat te creeeren. Dan zou er meer voor de jeugd gedaan moeten worden, zoals regionaal trainen, goede jeugdtour, goede ranking, meer internationale toernooien en weer terug naar de euro 2,50 kaart.
Nederland zelf heeft deels een topsportklimaat, maar deels ook zeker niet. Opvallend dat veel olympisch kampioenen geen sponsoren vinden, het NOC*NSF subsidies bij veel sportbonden terugdraait. Er helemaal niet zoveel geld in topsport gestopt word. Sommige topsporters waar we allemaal.met oranje vlaggen voor zwaaien als ze een prijs pakken, minder krijgen aan inkomen als mensen die te lui zijn om te werken. En er helaas weinig draagkracht is om bv een olympische spelen te organiseren in Nederland.

Mooie conversatie hier inderdaad. gebaseerd op persoonlijke ervaringen maar waar ook generalisaties gemaakt worden. Dat doet tekort aan de realiteit, maar so be it.

NL topsport mentaliteit of niet? Ik vind het niet zo’n relevante conversatie. Topsport klimaat vind ik al weer wat relevanter. In sommige sporten (b)lijkt dat we dit hebben in andere sporten zul je snel het tegenovergestelde concluderen. Ik moet vooral denken aan weerstand. Ben je voetballer /korfballer dan heb je in NL weerstand genoeg om topper te kunnen worden. Golf zit wat dat betreft bijna aan de andere kant van het spectrum wanneer je jeugdspeler bent.

Om de discussie wat verder door te voeren. Wat is de kweekvijver voor golf trainers? Dat zijn vooral golfers die voorheen bovengemiddeld getalenteerd waren voor het spel en waarschijnlijk de ambitie hadden als playing pro het te gaan maken. Hadden zij als speler een interne drijfveer of was dat een externe?

Als ik dat op de tennis wereld toepas, dan zie ik veel trainers die vanuit een externe drijfveer het als speler te gaan maken (zonder te slagen) in het trainers vak gerold zijn. Ik denk dat op de Driving Range ook te herkennen. Ik zie weinig pro’s met het heilige vuur. Die lesgeven ter vervulling van hun passie. Ook veel pro’s die hun eigen shit op amateurs projecteren. Die hebben de individuation als speler niet gevonden en als pro ook nog niet. Die loslaten op passievolle talenten is bijna vragen om problemen. Ja dat is flink generaliseren maar ik zie t vaak op de range en in t clubhuis.

Zie mij, hou van mij zoals X-elf het zo mooi schrijft. Het gaat om de pro niet om de speler. De pro moet gezien worden, de leerling moet kunnen wat de pro verlangt in plaats van de leerling het uitgangspunt te maken. Ik vind het mooi dat spel te observeren. Maar het heeft bij mij de wens om te lessen doen vervagen.

@Leon, vind t mooi wat je zo persoonlijk schrijft en ik herken je verhaal, al heb ik beide benen nog. Het eerste wat ik moet denken is dat het vooral belangrijk is dat er bewustzijn is over wat je drijfveer is (intern of extern). Vanuit dat bewustzijn kun je dan keuzes maken die je helpen, een bewuste externe drijfveer kan prima (tijdelijk) helpen.

Het triggert naar stuk van mijn ervaring. Ik had besloten clubkampioen MP te worden in 2015. Dat was 3 maanden nadat ik uit de kliniek in Duitsland ontslagen was en ik te horen kreeg dat ik uit moest gaan van dat er ongeveer 20% van mij over was en ik nog wel een aantal jaar met herstel zoet zou zijn. Ik kon t me niet permitteren het daar mee eens te zijn. Ook ik had het nodig mezelf te laten zien dat ik er nog was. De CK was voor mij het middel dat te doen.

Als ik er nu op terug kijk is t gek. 36 holes op een dag lopen was een fikse opgave op dat moment. Ik zie dat ik besloten had clubkampioen te worden terwijl dat op papier geen uitgemaakte zaak was met een hcp 4 en hcp 5 die ik moest verslaan, ik zat toen net onder de 9. Daarnaast, in MP willen anderen daar ook wat over te zeggen hebben. Maar voor mij was t een uitgemaakte zaak vanaf het moment dat ik me ingeschreven had.

De halve finale was de match waar het er om ging tegen een hcp 4, in mijn ogen mentaal verreweg de sterkste speler van t veld. Stond lang 3 down maar met 3 birdies op de laatste 9 kom ik all square op 17 en win ik op hole 21. En ja, ik voel trots als ik er aan terugdenk. De finale tegen een hcp 5 was bijna een formaliteit. Ik won 2&1, helemaal niet dik, maar het was of hij en ik wisten dat de halve finale de echte match was en we de finale voor de boeken even af moesten werken. Ik voelde me mentaal de betere speler en dacht daarmee dat het onmogelijk was dat ik zou gaan verliezen.

Ik was er tegelijk wel en niet bij die wedstrijden, soort in m’n eigen wereldje. Ja ik had zenuwen maar stond voor mijn doen erg goed te spelen. Ik was aan het golfen en de zenuwen liepen vrolijk mee. Anyway, nooit gedacht dit ooit hier op dit forum te schrijven. Maar t is eruit, mijn behoefte aan externe erkenning haha. Dank Leon!

Dank je wel voor de "hulde" @taxgolf.
Ik begrijp maar al te goed dat mijn ervaring niet DE ervaring is. Er zijn spelers in de jeugdtop die veel meer uren trainen, maar ook die minder trainen. Maar hetgeen ik in dit topic heb geschreven slaat niet op mijn zoon, het is vooral de ervaring die ik heb opgedaan de laatste jaren op de jeugdwedstrijden en bij verenigingen.
Het is mooi om te zien dat we 2 potentiële toppers hebben op jeugdgebied en dat er anderen aankomen. Maar dan nog is er geen zekerheid. Ik ben vooral benieuwd hoe die spelers het doen op al die uni's en golfcolleges in het buitenland, waar een flink aantal toch naar toe gaan.
Je zegt het zelf al topsport is meedogenloos, egoïstisch, zelf-centrisch en heeft geen garanties. Dus we zullen de komende jaren zien wie de aansluiting kan vinden. Ben benieuwd wat ze as zaterdag bij de NGF te vertellen hebben. Met een aantal golfliefhebbers hebben we op Facebook al flink wat aanbevelingen voor de toekomst gedaan. Maar of de NGF daar iets mee zal doen. Denk het niet, maar wel leuk om over te discussiëren.
Ik geloof wel in de Nederlandse topsport mentaliteit. Toeval of niet. We zijn als klein landje toch wel heel goed in een aantal sporten. Ik ben in ieder geval trots op ieder succes en vind de emotie bij sport een van de mooiste zaken die er is. Lach en een traan zo dicht bij elkaar. Geweldig.
Nu weer de discussie over het NOC* NSF sportgala. Heerlijk. Hopenlijk komen er de komende jaren ook golfers zoals Anne van Dam en Joost Luiten, of anderen voor in aanmerking.

Mooie berichten allemaal. Met sommige ben ik het meer of minder eens. But who gives a fuck. Heerlijk boekje trouwens! Aanrader. Ik zeg niet dat het de ultieme waarheid is, maar het triggert wel.

@Pedro, jij hebt een zoon die op niveau speelt. Jij hebt er mee te maken, hebt er ervaring mee. Nu hoeft jouw ervaring niet DE ervaring te zijn. Ik ken er groot gewicht aan. Ik heb echt geen idee, jij wel. Ik hoop dat jouw zoon het plezier in de sport houdt.

Heeft NL geen topsportmentaliteit? Ik heb het vast wel eens geroepen. Ik geloof er niet in (ben benieuwd hoe ik dat over pak m beet 5 jaar zie). Er zijn zoveel sporten waar wij als land goed in zijn. Dat is echt geen toeval. Topsport is meedogenloos, egoïstisch, zelf-centrisch. Ikke. Het verschil is dat er iemand opstaat die naast een keihard karakter ook nog eens exceptioneel talentvol is en wat er ook nog eens uitkomt. Waarbij een factor als geluk ook mee speelt.

Trouwens: zijn wij niet gewoon een beetje arrogant als Nederlander? Als er een EK of WK voetbal is, dan gaan we (ik ook hoor) automatisch vanuit dat NL minimaal in de top 4 staat, en toch zeker kanshebber is voor goud. Als we het niet redden (simpelweg, omdat het andere land beter is), dan is er geen topsport mentaliteit. In een klein kikkerlandje, produceren we met enig regelmaat een zeer acceptabele ploeg. Als je het van een andere kant bekijkt, zijn de prestaties best knap. Hoe komt het toch dat we bij bepaalde vechtsporten zo hoog scoren??

Ik vind het lastig om goed aan te geven waar het 'mis' gaat in de ontwikkeling van golftalenten. Ik geloof best dat talenten meer investeren in de sport dan dat wij denken. Misschien onderschatten we het wel. Misschien gaat er te weinig geld om in Golfend NL. Met voetbal ga je nog wel eens naar een pleeggezin, voetballen en school. Zie ik met golf niet gebeuren. Golf in college in de USA is denk ik toch de route, al zal dat echt niet voor iedereen weggelegd zijn. In GD stond een artikel over rookies op de LPGA. Allen via de universiteit uiteindelijk op de LPGA gekomen, allen zeer getalenteerd, maar zeer volhoudend in het streven naar resultaat en het bereiken van de top. Ook een artikel gelezen over de 2018 longhit champ. Allerlei sportcursussen gevolgd, bovennatuurlijk fysiek getalenteerd, zeer eigenwijs, tijden van armoe gekend (slapen in de auto) maar ergens toch die focus om zijn doel te bereiken. Hij sloeg voor een commercial een drive van 638 yards (met rol uiteraard) en vindt van zichzelf dat hij de langste afstand in carry ter wereld slaat. Aan zelfvertrouwen geen gebrek. Zijn driver heeft overigens 1 graad loft.

Mijn stokpaardje was altijd dat golf in NL technisch zwak onderlegd is. Hoe meer ik naar golf kijk en doe (en les bij big C), hoe meer ik die grote bek (van mij) vermorzel tot een beleefd neutrale glimlach. In mijn vak probeer ik mijn kennis te verbreden en te verdiepen. Ik ben hierin zeer ambitieus. Ik verwacht van een passievolle golfleraar niet anders. De DR wijst wel anders uit. De clichés herkennen we toch met regelmaat, wat eigenlijk niet zou moeten in deze tijd. Aan de andere kant, als golfers dat balletje uiteindelijk die hole inkrijgen: who gives a fuck!

Wat mij nog wel eens verbaast, is dat toch veel spelers afhaken nadat ze de GVB binnen hebben. Raar. Wat is dat toch?

Enfin, een mooi draadje. Hulde aan de starter!

Jimi Thing schreef :

Dr golf schreef : De vergelijking leest alsof je de verwachting hebt dat die voetballertjes circusartiesten willen worden.
Neem Wesley Sneijder. Als jongen leerde hij links en rechtsbenig trappen tegen een bal die met een koord hing aan een paal. (BTW Dat deed hij alleen in de tuin)
Nineshotdrill is hiermee vergelijkbaar. Sneijder werd er een completere speler door.

Het is inderdaad wel die vergelijking. Ik speelde op Rijnmond open en gek genoeg haalde ik t weekend. Ze hebben een mini putting green daar en t was druk met jonge goede golfers die vanaf de fringe soft flop shots van een meter of 2 stonden te slaan."Wie heeft de langste" in golf. Cool om te zien. Enige wat ik kan denken is, ik hoop dat je die niet te vaak nodig zult hebben vandaag:)

En ik snap het en herken het. Het gaat over je positie op de alfa rots. Het zijn tieners die goed zijn in iets, daar jarenlang hun sociale status aan ontlenen. Dat is voor vele tieners belangrijker als "do whatever it takes". Of t nu sexy is of niet. Do whatever it takes is iets totaal anders als x aantal trainingsuren maken.

Dit is in geen enkel opzicht een waarde oordeel over de spelers in kwestie. Dit zijn tieners die bezig zijn volwassen te worden. Om te komen bij "whatever it takes" is het noodzakelijk dat de outward focus naar inward focus draait. Dat maakt dat je zonder waardeoordeel kunt kijken naar je kwaliteiten en tekortkomingen. Je die kunt afzetten tegen t veld en bewust keuzes kunt maken over hoe jij je groeipad wil vormgeven. Zonder euforie of schaamte kun je je plaats op de rots objectief bepalen. Want diep van binnen weten in iedere sport alle talenten tot op detail hoe de verhoudingen liggen.

Dat is de individuation van het talent (of dat nu in sport, arts, business or whatever is). Dat moment is cruciaal voor de sporter. Dan wordt duidelijk, heb je passie voor de sport of behoefte aan erkenning door de sport. De trainingsuren die tot dat moment gemaakt zijn hebben maar beperkte relevantie, sterker nog leiden regelmatig tot "iets" wat je moet afleren. De uren die je vanaf je individuation maakt die doen ertoe en het feit dat je nog "fris" en passievol voor je sport bent.

Hoe gaaf is het vanuit dat bewustzijn je te storten op je talent en dat te ontwikkelen. Je hebt helderheid over wie je bent en wat jij moet doen om jouw top te bereiken. Tja, vang dat maar eens in een talenten programma van de NGF.

Lang betoog om aan te geven dat voor veel van de talenten "uren maken" in realiteit farting around is. Helemaal prima overigens! En om dan te generaliseren. Is het niet zo dat we in NL te conformistisch zijn, te veel in een keurslijf opgroeien en daarmee het moment van individuation voor topsports uitstellen. Dat is wat we samenvatten onder "Nederland heeft geen topsport mentaliteit". Dat is inderdaad anders als wat ik Amerika zie. Nederlanders betitelen dat als individualistisch waar ik het meer zie als Individuation, zijn wie je bent.

Je triggert mij onwijs met je relaas Jimi Thing, en ik ben het op heel veel vlakken volledig met je eens. Met name je vraag "heb je passie voor de sport of behoefte aan erkenning door de sport" en het proces van individuation wat je beschrijft komen wat mij betreft heel dicht bij de kern van persoonlijke motivatie. En ja, dat is voor iedereen een proces wat die zelf door moet en heel vaak zullen passie en erkenning ook hand in hand samen gaan.

Neem een Cristiano Ronaldo: door velen gezien als een onwijs talentvolle ijdeltuit (wat hij ook is, "erkenning"), tegelijkertijd omschrijven alle coaches en grote spelers waar hij ooit mee heeft gespeeld hem als de meest toegewijde ooit als het gaat om trainen ("individuation"). Altijd als eerste op de club, altijd als laatste weg. "Do what it takes". Dat laatste zie ik een Justin Kluivert echt niet doen.

Om het naar mijzelf te trekken: ik heb sport heel lang gezien als een uitlaatklep om mezelf weer te bewijzen naar de wereld om mij heen toen ik net mijn benen kwijtgeraakt was. "Kijk mij nou eens presteren", "ook zonder benen ben ik niet te stoppen". Ik ben met een handbike een berg op gefietst met 900 hoogtemeters, heb het Nederlands volleybalteam gehaald, werd Nederlands kampioen golf in mijn handicapklasse (de loser categorie haha)... Ik genoot echt wel van alles wat ik deed, maar ik wilde met name laten zien DAT ik er nog toe deed.

De afgelopen weken merk ik een omslag bij mijzelf. Het gevoel dat ik niets meer te bewijzen heb en met name verantwoording af te leggen naar mijzelf. Ik heb de afgelopen maanden mijn lijf verwaarloosd. Ik ben verhuisd, weer gaan samenwonen, druk op mijn werk, nieuwe protheses, druk met mijn dochter die deeltijd bij mij woont.. Allemaal excuses heb ik bedacht en gevonden waarom ik de afgelopen maanden op het golfen na geen zier heb gedaan. Niet gezwommen, niet naar de sportschool geweest, niets. Het resultaat is dat ik ten opzichte van vorig jaar een kleine 10 kilo extra mee draag, mezelf niet fit voel en nu pas die knop aan het omzetten ben. Ik accepteer dat ik zelf niet de eigen motivatie heb om na een lange werkdag nog drie keer per week te sporten maar dat ik een externe prikkel nodig heb omdat ik wel zelf verantwoordelijk ben. Nu ben ik sinds de afgelopen week begonnen met crossfit. Een soort "individuele teamsport". En tuurlijk vind ik het gaaf om de hele wereld te laten zien dat ik dit doe en dat ik dit kan, maar tegelijkertijd voel ik een enorme verantwoordelijkheid om mijn lijf weer zo fit mogelijk te maken. Omdat ik als ik fit ben makkelijker loop en overgewicht daar gewoon niet bij hoort en ik zelf in mijn eentje verantwoordelijk ben om de kans te maximaliseren dat ik zo lang mogelijk goed kan blijven lopen, voltijd kan blijven werken, etc. Dat betekent ook dat ik, wanneer nodig, af en toe in mijn rolstoel zit. Omdat dat op dat moment een verstandige keuze voor mij kan zijn. Ondanks dat dat ding voor geen meter past bij het beeld van mezelf wat ik naar buiten toe het liefst laat zien als die jongen die zich niet laat tegenhouden.

Wat mij heeft geholpen in dit lange proces is het boek "The Subtle Art of Not Giving a Fuck" van Mark Manson. Het leerde mij niet te kijken naar wat ik allemaal wil bereiken, maar mezelf de vraag te stellen voor wat ik bereid ben pijn te lijden, te strugglen. Als het niet uit jezelf komt en de motivatie niet intrinsiek is, ga je het toch niet volhouden. En acceptatie van tegenslag en daarmee je eigen geluk is in elke situatie altijd in eerste instantie een eigen keuze.

Terug naar golf. Voor mij betekent dat, dat de focus naar het korte spel gaat verschuiven, slimmer spelen. Ja, die flop shot over die bunker heen is geil, maar als ik hem 3/10 keer perfect raak lig ik die andere keren of in de bunker om met een getopte bal achter de green in de shit. Gevaar vermijden en schade beperken in plaats van er voor gaan en met een dikke leuter rondlopen die paar keer dat het wel lukt. Je hebt gelijk dat dit een proces in waar al die goede jeugdspelers zelf doorheen moeten. En dan komen de echte talenten vanzelf bovendrijven. Niet voor niks zijn dat vaak de namen die in de jeugd niet de allerbesten waren, maar wel voor zichzelf het hardst waren. Het klopt dat die cultuur in Nederland wat minder heerst dan in sommige andere landen. Dat heeft misschien ook te maken met het feit dat je kop boven het maaiveld uitsteken niet past bij het Nederland waar je vooral niet teveel moet afwijken van de groep om geaccepteerd te worden, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Amerika waar de maatschappij individualistischer is en meer op competitie gericht.